Το νούφαρο και το φεγγάρι

Κάθε βράδυ, σαν έπεφτε το σκοτάδι, μαζεύονταν στην ακροποταμιά όλα τα κορίτσια του χωριού για να χαζέψουν τα άστρα και το φεγγάρι. Τραγουδούσαν και ονειρεύονταν πως η καθεμιά τους είναι κι από ένα αστέρι κι όταν γέμιζε το φεγγάρι, ξαγρυπνούσαν μαγεμένες απ’το φως του.
Τέτοια ήταν η δύναμή του, που ένα βράδυ η Νάϊα, η πιο μικρή κοπέλα του χωριού,  σκαρφάλωσε στο πιο ψηλό δέντρο για να το ακουμπήσει. Και φυσικά δεν τα κατάφερε…
Το άλλο βράδυ, η Νάϊα και οι φίλες της ανέβηκαν στην κορυφή του πιο ψηλού λόφου για να νιώσουν στα δάχτυλα τους το φεγγάρι. Και πάλι δεν τα κατάφεραν. Κουρασμένες έφτασαν στην κορυφή του λόφου,αλλά το φεγγάρι βρισκόταν πολύ ψηλότερα και απογοητευμένες γύρισαν πίσω στο χωριό. Πίστευαν πως έτσι και κατάφερναν ν’ αγγίξουν το φεγγάρι, ή έστω και τ’αστέρια, θα μεταμορφώνονταν και θα γίνονταν ένα με αυτό.
Το επόμενο βράδυ, μόνη της η Νάϊα άφησε το κοινό σπίτι του χωριού με την ελπίδα να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Πήρε το μονοπάτι που ακολουθούσε το ποτάμι και χάζευε το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στα νερά του. Εκείνο είχε πια γεμίσει και ταξίδευε σιωπηλά πάνω από τις σκιές των δέντρων της απέναντι όχθης. Ολοστρόγγυλο,φαινόταν σαν να κολυμπούσε στα ήσυχα νερά. Η Νάϊα τότε φαντάστηκε πως το φεγγάρι πράγματι είχε κατέβει και πλενόταν στο ποτάμι,και πως θα την άφηνε να το ακουμπήσει. Πήδηξε λοιπόν μες τα βαθιά νερά και χάθηκε για πάντα.
Όμως το φεγγάρι την λυπήθηκε και δεν άφησε την ψυχή της να χαθεί.
Την μεταμόρφωσε σε νούφαρο,στο πιο μεγάλο νούφαρο απ’ όλα, για να επιπλέει στο νερό, και με τα τεράστια, στρογγυλά του φύλλα να μπορεί να χαίρεται τις νύχτες το μαγικό του φως…