Πληγές- κειμήλια

Στο έργο του Τσαρλς Ντίκενς “Μεγάλες Προσδοκίες”, η μις Χάβισαμ εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό της την ημέρα του γάμου τους. Σαν μια υπόμνηση του πόνου που της προκάλεσε αφήνοντάς την μπροστά  στο βωμό, η μις Χάβισαμ διατηρεί το γαμήλιο γεύμα πάνω στο τραπέζι της όπως ήταν. Παρ’ όλο που έχει μπαγιατέψει και μουχλιάσει, εκείνη το κοιτάζει συχνά με πόνο και μνησικακία.
Αν έχουμε πάρει την απόφαση να μη συγχωρήσουμε κάποιον, τότε κουβαλάμε μια “πληγή – κειμήλιο” που μας θυμίζει την αδικία που μας έγινε. Αυτή η πληγή μπορεί να είναι μια πραγματική σωματική βλάβη, ένας πόνος ή μια αρρώστια, ένα αντικείμενο που συμβολίζει τη σχέση μας, μια φωτογραφία, ένα κόσμημα, ένα γράμμα ή  ένας άλλος άνθρωπος που μας συνδέει με αυτό το άτομο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τρέφουμε ενδόμυχα ένα σκοπό: να κρατήσουμε τον πόνο ζωντανό και γι’ αυτό συγκεντρωνόμαστε στο συναίσθημα ότι υπήρξαμε θύματα.
Από τη σκοπιά του πνεύματος μέσα μας, που θέλει να είναι ελεύθερο και ευτυχισμένο, οι πληγές – κειμήλια δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Η φωνή του φόβου είναι εκείνη που μας σπρώχνει να μένουμε γαντζωμένοι σε κάποια ανάμνηση ή σε ένα σύμβολο που αποδεικνύει ότι μας πρόσβαλαν. Η φωνή της αγάπης, από την άλλη, κρατάει την αγάπη και την ευλογία που έφερε μια σχέση στη ζωή μας. Μήπως κρατάς κι εσύ κάποιο μουχλιασμένο γαμήλιο γεύμα στο τραπέζι σου; Μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά ένα μπαγιάτικο γεύμα, αλλά ίσως να κρατάς ακόμα τεφτέρια για μια παλιά πληγή. Ίσως να κρατάς ζωντανή κάποια ιστορία μέσα σου ή να την έχεις αφηγηθεί πολλές φορές, πιστεύοντας πως δικαιώνεσαι παρουσιάζοντας τον εαυτό σου ως θύμα. Όμως, με κάθε φτυαριά μνησικακίας που ρίχνουμε σε κάποιον άλλο, σκάβουμε το δικό μας λάκκο. Αντί γι’ αυτό, ας φυλάξουμε στη μνήμη μας τις ευλογίες που κερδίσαμε. Ας καθαρίσουμε το μουχλιασμένο γεύμα από το τραπέζι κι ας καλέσουμε κάποιον υπέροχο άνθρωπο για ένα καινούργιο φαγοπότι.
Μπορεί να είσαι απόλυτα δικαιολογημένος που νοιώθεις θυμωμένος. Παρόλα αυτά, χρειάζεται να κοιτάξεις το υψηλό τίμημα που πληρώνεις όντας όχημα του θυμού. Η συγχώρεση δεν σημαίνει “Αυτό που έκανες δεν με πειράζει”. Απλά σημαίνει “Δεν είμαι πλέον πρόθυμος να νοιώθω πόνο σε σχέση με τις πράξεις σου”.