Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός που δεν χρειάζεται τίποτα

Ενας βασιλιάς κάλεσε να φιλοξενήσει έναν φωτισμένο ασκητή στο παλάτι του.
Ο δάσκαλος αυτός λοιπόν αφού αποδέχτηκε την πρόσκληση, όσο πέρναγε ο καιρός ζούσε όλο και πιό πλουσιοπάροχα στο παλάτι.
Αρχισε να φοράει ακριβά ρούχα και να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που έκανε τον βασιλιά να θέλει να τον διώξει.
Κάποια μέρα λοιπόν ο βασιλιάς του το ανακοινώνει και κινούν και οι δυό για την άκρη του βασιλείου όπου και θα πούν το στερνό αντίο.
Ο δάσκαλος άν και τώρα φορούσε φτωχά ρούχα και περπατούσε, αντί να τον πηγαίνει μιά χρυσή άμαξα, ήταν εξ’ ίσου χαρούμενος και τραγουδούσε σε όλον τον δρόμο, πράγμα που παραξένεψε τον βασιλιά.
Την ώρα του αποχωρισμού λοιπόν ρωτάει ο βασιλιάς τον δάσκαλο γιατί δέν είχε θλιβερή διάθεση αφού τα έχανε όλα.
Ο δάσκαλος απάντησε ότι ήταν πολύ χαρούμενος που χρησιμοποίησε όλα αυτά τα πλούτη που του δόθηκαν αλλά και ότι είναι εξ’ίσου χαρούμενος που τώρα φεύγει και τα αφήνει πίσω…