Ο φόβος της τρωτότητας

Ορισμένοι πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι συναισθηματικά ασφαλείς μόνο όταν πραμένουν θωρακισμένοι, κουμπωμένοι και χοντρόπετσοι. Φροντίζουν να μην αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό, επειδή φοβούνται ότι, δείχνοντας αυτό που είναι, θα εκτεθούν τελικά, θα γίνουν ευάλωτοι. Προστατευμένοι και απρόσβλητοι, δημιουργούν πάντα σχέσεις εντελώς επιφανειακές. Ταυτόχρονα, παραπονιούνται για την απουσία εκείνης της ιδιαίτερης οικειότητας που χαρακτηρίζει την αγάπη.
Όταν αμυνόμαστε, περιχαρακωνόμαστε και αμπαρωνόμαστε, καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στη μοναξιά. Μπορεί έτσι να αποφεύγουμε να πληγωθούμε, αλλά παράλληλα χάνουμε την υπέρτατη χαρά της αληθινής οικειότητας. Μόνο επιτρέποντας στους εαυτούς μας να είναι τρωτοί έχουμε την ευκαιρία να πετύχουμε στην αγάπη.
Αν στο τέλος παραδοθούμε, εξαπατηθούμε ή παραπλανηθούμε, μπορούμε τουλάχιστον να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Και, από μια άποψη, πετύχαμε – αν δεν επιτρέψαμε στην τραυματική εμπειρία να μας κάνει παχύδερμους.  Και στο βαθμό που συνειδητοποιήσαμε ότι η τρωτότητα είναι η ψυχή της αγάπης, σίγουρα θα θεραπευτούμε και θα ξαναπροσπαθήσουμε.
Η μόνη αληθινή ευτυχία προέρχεται από το ξόδεμα του εαυτού μας για κάποιο σκοπό. Ένας αισιόδοξος μπορεί να δει φως εκεί που δεν υπάρχει – αλλά ο απαισιόδοξος τρέχει πάντα να το σβήσει!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Leo Buscaglia Γεννημένοι να αγαπάμε Στοχασμοί για την αγάπη