O Φοίνικας και η πέτρα (Παραμύθι από την Αφρική)

Ήταν κάποτε ένας κακός άνθρωπος που τον έλεγαν Μπεν Σάντοκ. Η σκοτεινιασμένη του ψυχή δεν μπορούσε να χαρεί το καλό και το όμορφο. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις του κινούνταν σε τόσο σκοτεινές περιοχές, που οτιδήποτε ήταν όμορφο και υγιές δεν μπορούσε να το αντέξει. Μοναδική του χαρά ήταν το να καταστρέφει.
Κάποια μέρα περπατούσε σε μια όαση, όταν το κακό βλέμμα του έπεσε πάνω σ’ ένα τρυφερό φοινικόδεντρο, που ήταν ακόμη μικρό σε ηλικία και χαιρόταν που μεγάλωνε. Χαρούμενο κουνούσε τα φύλλα του με τον αέρα και απολάμβανε την ύπαρξή του.
Ο Μπεν Σάντοκ πήρε μια βαριά πέτρα και την έβαλε ακριβώς πάνω στην τρυφερή κορφή του νεαρού δέντρου και μετά συνέχισε το δρόμο του μ’ ένα απαίσιο γέλιο.
Το φοινικόδεντρο στην αρχή έδειξε ότι βρίσκεται κάτω από δυνατή πίεση. Μετά τινάχτηκε κι έσκυψε προς όλες τις πλευρές, προσπαθώντας να ρίξει από πάνω του την πέτρα. Όμως παρ’ όλες του τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να τα καταφέρει, η πέτρα ήταν με πολλή δύναμη πιεσμένη πάνω στην κορφή του.

Ο νεαρός φοίνικας ηρέμησε και αποτραβήχτηκε στον εαυτό του. Για μερικές ημέρες και νύχτες ένοιωθε σαν σε όνειρο. Μετά άρχισε να συγκεντρώνει αργά τις δυνάμεις του. Βύθισε βαθιά στη γη τις ρίζες του και ύψωσε την κορφή του προς τον ουρανό για να μπορέσει να κρατήσει την ισορροπία του. Μ’ αυτό τον τρόπο οι ρίζες του έφτασαν στο βάθος της γης, σε υπόγεια νερά, που το δυνάμωσαν.
Με το φως του ήλιου μεγάλωνε η δύναμή του κι έτσι, έγινε ένα πραγματικά επιβλητικό δέντρο.
Ύστερα από χρόνια, ξαναπέρασε απ’ την όαση ο Μπεν Σάντοκ για να χαρεί το έργο του. Φανταζόταν το ανάπηρο φυτό και γελούσε χαιρέκακα.`Αδικα όμως γύριζε μέσα στην όαση, ψάχνοντας για ένα κατεστραμμένο δεντράκι. Και τότε, ο ωραιότερος φοίνικας της όασης, έσκυψε την κορφή του, του έδειξε την πέτρα που ήταν μέσα στην καρδιά του και είπε με ήπια φωνή:
“Σ’ ευχαριστώ Μπεν Σάντοκ, το βάρος που έβαλες επάνω μου με έκανε δυνατό”.
**************************************************************************************************************
Κάτι μεγάλο μπορεί να αποκτηθεί μόνο με μία μεγάλη εστίαση. Ο φοίνικας ΕΠΕΛΕΞΕ να μην «παραδοθεί» στη «μοίρα» που του επέβαλλε ο Μπεν Σάντοκ. Εστιάστηκε στον εαυτό του, προσπάθησε να «ζήσει» το όνειρό του που ήταν να μεγαλώσει και να γίνει ένα δυνατό δέντρο, το όνειρο τον βοήθησε να ξεπεράσει το εμπόδιο –την πέτρα. Στον φοίνικα γεννήθηκε η ανάγκη για επιβίωση και θέριεψε κάτω από αντίξοες συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό.
Υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μας πολλοί άνθρωποι σαν τον Μπεν Σάντοκ, που ηδονίζονται βάζοντας «ανυπέρβλητα» εμπόδια στους συνανθρώπους τους και απολαμβάνουν το «θέαμα», όμως αυτό δεν σταματάει εκείνους που πιστεύουν στον εαυτό τους.
Χρειάζεται να υπερβούμε τους περιορισμούς μας και να βιώσουμε τη δύναμή μας. Κανένα πρόβλημα στον κόσμο δεν μπορεί να επιλυθεί, όταν το αντιμετωπίζει κανείς στο επίπεδο του ίδιου του προβλήματος.
Το ποτάμι της ζωής ρέει ανάμεσα στις όχθες της ευτυχίας και της δυστυχίας και όλοι πέφτουμε επάνω και στις δύο. Όταν αποδεχθούμε όλες τις αντιφάσεις της ζωής, όταν θα πλέουμε αβίαστα ανάμεσα στις όχθες της ευχαρίστησης και του πόνου, βιώνοντας και τα δύο χωρίς να παγιδευόμαστε από αυτά, τότε θα έχουμε βρει την ελευθερία, την ελευθερία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, τότε θα μπορούμε να υπερνικήσουμε κάθε εμπόδιο που θα βρίσκεται στο δρόμο μας.