Ένας γιατρός, ένας δικηγόρος κι ένας μηχανικός στέκονταν στη σειρά για να εκτελεστούν με την γκιλοτίνα. “Θέλεις να κοιτάς τη λεπίδα ή να κοιτάς αλλού;” ρώτησε ο δήμιος το γιατρό.
“Θα την κοιτάζω!” απάντησε ο γιατρός και έβαλε το λαιμό του στην γκιλοτίνα. Ο δήμιος ελευθέρωσε τη λεπίδα, που έφτασε λίγους μόλις πόντους πάνω από το λαιμό του γιατρού και σταμάτησε.
Το συγκεντρωμένο πλήθος βούιξε όλο έξαψη: “Αυτό είναι σίγουρα σημάδι από το Θεό”, ανήγγειλε ο βασιλιάς. “Παίρνεις χάρη”. Γεμάτος χαρά ο γιατρός σηκώθηκε και έφυγε.
Ο δικηγόρος, που ήταν ο επόμενος στη σειρά, επέλεξε επίσης να κοιτάζει τη λεπίδα. Για άλλη μια φορά η λεπίδα κατέβηκε με ορμή, για να σταματήσει και πάλι λίγα εκατοστά πάνω από το γυμνό λαιμό του δικηγόρου. Μουρμουρητά θαυμασμού ακούστηκαν ξανά από το πλήθος και ο βασιλιάς πληροφόρησε τον κατάδικο πως ο Θεός είχε βάλει ολοφάνερα το χέρι του για να φύγει ελεύθερος. Τρισευτυχισμένος κι εκείνος έφυγε.
Ο τελευταίος κατάδικος ήταν ο μηχανικός, που κι αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, επέλεξε να κοιτάζει τη λεπίδα. Έβαλε το λαιμό του στο κοίλωμα της γκιλοτίνας και σήκωσε τα μάτια του στο μηχανισμό που βρισκόταν από πάνω του. Ο δήμιος ήταν έτοιμος να τραβήξει το σκοινί, όταν ο μηχανικός έδειξε το σύστημα της τροχαλίας και φώναξε: “Περίμενε μια στιγμή! Νομίζω βρήκα που είναι το πρόβλημα!”
***********************************************************************************************************************
Μέσα στον καθένα μας κοιτοικεί ένας μηχανικός που δουλεύει υπερωρίες και που τον απασχολεί περισσότερο η ανάλυση του προβλήματος παρά η αποδοχή της λύσης. Ορισμένοι από εμάς, έχουμε υποταχτεί τόσο πολύ στο να δεχόμαστε το “χάσ’ τα όλα”, που αν μας πρόσφεραν το “πάρτ’ τα όλα” θα αμφιβάλλαμε για τη γνησιότητά του και θα τα αρνιόμασταν.
Πολλές φορές είναι καλύτερα να απολαμβάνουμε το καλό που μας έτυχε παρά να το αναλύουμε.
Leave a Reply