Author: bellavas

Όταν νόμιζες ότι δεν κοίταζα, σε κοιτούσα κρυφά και έμαθα από σένα να είμαι υπεύθυνη, να μην ντρέπομαι να κλαίω, να μην φοβάμαι το σκοτάδι και να αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Όταν νόμιζες ότι δεν κοίταζα, με φίλησες για καληνύχτα και ένιωσα πως μ’ αγαπάς. Όταν νόμιζες ότι δεν κοίταζα, μου χαμογέλασες και…

Ένας γιατρός, ένας δικηγόρος κι ένας μηχανικός στέκονταν στη σειρά για να εκτελεστούν με την γκιλοτίνα. “Θέλεις να κοιτάς τη λεπίδα ή να κοιτάς αλλού;” ρώτησε ο δήμιος το γιατρό. “Θα την κοιτάζω!” απάντησε ο γιατρός και έβαλε το λαιμό του στην γκιλοτίνα. Ο δήμιος ελευθέρωσε τη λεπίδα, που έφτασε λίγους μόλις πόντους πάνω από…

Στο έργο του Τσαρλς Ντίκενς “Μεγάλες Προσδοκίες”, η μις Χάβισαμ εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό της την ημέρα του γάμου τους. Σαν μια υπόμνηση του πόνου που της προκάλεσε αφήνοντάς την μπροστά  στο βωμό, η μις Χάβισαμ διατηρεί το γαμήλιο γεύμα πάνω στο τραπέζι της όπως ήταν. Παρ’ όλο που έχει μπαγιατέψει και μουχλιάσει, εκείνη το…

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό μυρμήγκι που ξεκινούσε κάθε μέρα, πρωί – πρωί, για τη δουλειά του. Περνούσε όλη μέρα δουλεύοντας και τραγουδώντας, μέσα στην καλή χαρά! Του άρεσε πάρα πολύ να εργάζεται και, φυσικά, η απόδοσή του ήταν εξαιρετική! Μόνο που, δυστυχώς, στην επιχείρηση δεν υπήρχε manager να το κατευθύνει!…

Ο κατασκευαστής μολυβιών πήρε το μολύβι στην άκρη, λίγο πριν το τοποθετήσει μέσα στο κουτί. «Υπάρχουν 5 πράγματα που χρειάζεται να γνωρίζεις», είπε στο μολύβι, «προτού σε στείλω έξω στον κόσμο. Πάντα να τα θυμάσαι και μην τα ξεχάσεις ποτέ, και θα γίνεις το καλύτερο μολύβι που θα μπορούσες να γίνεις» «Πρώτον :Θα είσαι ικανό…

«Ένας γιος και ο πατέρας του περπατούσαν στα βουνά. Ξαφνικά, ο γιος του πέφτει, χτυπάει και κραυγάζει: «ααααααααααααααααα!!!» Προς έκπληξή του, ακούει μια  φωνή, κάπου στο βουνό: «ααααααααααααα!!! » Περίεργος, φωνάζει: «Ποιός είσαι;» Λαμβάνει την απάντηση: «Ποιός είσαι;» Και έπειτα φωνάζει στο βουνό: «Σε θαυμάζω!» Και η φωνή του απαντά: «Σε θαυμάζω!» Θυμωμένος από την…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν  μια  κοπέλα που λεγόταν Ψυχή και ήταν η κόρη ενός ισχυρού βασιλιά που έζησε στην αρχαιότητα. Ήταν λοιπόν μία όμορφη βασιλοπούλα, τόσο όμορφη όμως, που η ομορφιά της δεν ήταν ανθρώπινη. Η εμφάνιση της και μόνο, την ανέβαζε πιο ψηλά απο την γήινη σφαίρα αλλά το χάρισμα της, δοσμένο…

Λένε ότι ο Διογένης τριγυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας ντυμένος με κουρέλια και κοιμόταν στα κατώφλια των σπιτιών. Λένε πως ένα πρωί, όταν ο Διογένης ακόμα ήταν μισοκοιμισμένος μπροστά σε μια πόρτα όπου είχε περάσει τη νύχτα του, πέρασε από εκεί ένας πλούσιος γαιοκτήμονας. «Καλημέρα» είπε ο άρχοντας. «Καλημέρα» αποκρίθηκε ο Διογένης. «Αυτή η εβδομάδα…

Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μεγάλη σκοτεινή σπηλιά, στη κορυφή του πιο ψηλού βράχου, ζούσε μόνο κι έρημο, ένα μικρό κερί. Ένα κερί σβηστό, που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξής του. «Μα τι κάνω εγώ εδώ μόνο μου» αναρωτιόταν. «Έτσι σβηστό που είμαι, πόσο πολύ κρυώνω! Πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο άχρηστο νιώθω. Μια σκοτεινή…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής που την έκανε τελευταία του γυναίκα. Ένα απόγευμα, ενώ ο βασιλιάς έλειπε στο κυνήγι, ήρθε ένας αγγελιοφόρος να ειδοποιήσει ότι η μητέρα της Σαμπρίνας ήταν άρρωστη. Ο βασιλιάς της είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα…